اقدام قابل توجه یک راننده اتوبوس در تهران + عکس

به گزارش رکنا، یکی از حرفه های بسیار پر زحمت و مهم در کشورمان اتوبوسرانی است. همه افرادی که هر روز مجبورند برای رسیدن به محل کار یا دانشگاه با وسایل نقلیه عمومی مانند اتوبوس و مترو به رفت و آمد بپردازند با انواع رفتارهای شخصیتی و رانندگی های متفاوت راننده های اتوبوس مواجهند؛ گاهی آرام و محتاط و گاه بسیار ناامن و پر سرعت. رفتار این راننده ها هم با مسافران اتوبوس متفاوت است؛ درست مثل مسافران که گاهی بسیار طلبکارانه با این افراد زحمتکش برخورد می کنند و برخی هم در این بین هستند که شغل سخت آنها را درک می کنند. از این مقدمه حرفه اتوبوسرانی که بگذریم یک اتفاق جالب در یکی از همین اتوبوس های شرکت واحد نظرم را به خود جلب کرد که بهانه مصاحبه با این راننده محترم شد. غلام فصیحی نام یک راننده اتوبوس در پایتخت است که اهل بروجرد بوده و 5 سال می شود که با خانواده اش در تهران ساکن شده و به شغل رانندگی اتوبوس مشغول است. آقای فصیحی مرد زحمتکشی است که از 15، 14سالگی شروع به کار کرد و در حرفه کاشی کاری ساختمان مشغول بود که کمردرد و آسیب جسمی منجر شد به حرفه رانندگی اتوبوس روی بیاورد.

او صبح که بیدار می شود از ساعت 4:30 تا ساعت 22:20 الی 23 شب به طور یکسره مشغول کار می شود. او در پاسخ به اینکه خستگی کاری تان را از نظر ترافیک و اینکه مرتب پایتان روی پدال گاز و ترمز است چگونه رفع می کنید؟ گفت که دیگر به این کار عادت کرده است. آقای فصیحی درباره اینکه با مسافران بداخلاق و بدررفتار چطور برخورد می کند گفت که صبوری می کنم و عکس العملی را نشان نمی دهم. درواقع هیچ راهی نداریم جز اینکه صبور باشیم.

این راننده صبور شرکت واحد 2 فرزند دارد که یکی از آنها 16 ساله و دیگری 9 ساله است. پدر هرگز دوست ندارد که فرزندان شغل او را دنبال کنند چراکه معتقد است فشار کارشان زیاد است و شغل خسته کننده ای را دارد. آقای فصیحی درباره سختی حرفه اتوبوسرانی به این نکته اشاره کرد که ما مثل بی آر تی ها نیستیم که 8 ساعت کار کنیم. ما کمتر از 16، 15 ساعت کار نمی کنیم.

او در پاسخ به اینکه با اینهمه زحمت رانندگی اتوبوس چرا در این شغل مانده است؟ گفت: چون مشکلات خودمان را داشتیم و کمردرد اجازه کار دیگری را به من نداد.

غلام فصیحی از معدود رانندگانی است که همچنان پروتکل های بهداشتی دوران کرونا را رعایت می کند و ماسک بر دهان دارد. وقتی علتش را از او پرسیدم گفت: به خاطر آلودگی هوا و اینکه کمتر مریض شویم مجبوریم رعایت کنیم و ماسک بزنیم تا سالم بمانیم.

اقدام شرافتمندانه راننده اتوبوس

و اما چه چیزی نظرم را جلب کرد تا این مصاحبه را با راننده اتوبوس انجام دهم؟ جلوی اتوبوس و درست در بالای قسمت آینه خودرو او کاغذی را چسبانده بود که روی آن نوشته بود: “یک قطعه طلا پیدا شده.”

وقتی از او درباره این اقدام زیبا و قابل توجهش پرسیدم که در این شرایط سخت اقتصادی و زندگی چه چیزی باعث شد که وسوسه نشود و مثلا این طلا را برای خودش برندارد، گفت: طلا که مال ما نیست و ما دوست داریم به صاحبش برگردد. خیلی هم خوشحال می شویم که این فرد بیاید در این اتوبوس و این نوشته را بخواند و مشخصات طلا را بدهد و ما به او امانتی را تحویل دهیم.

آقای فصیحی درباره اینکه چطور این طلا در اتوبوس او پیدا شد؟ گفت که خودش این طلا را در داخل اتوبوس پیدا کرد و موقع پیاده شدن بعد از اتمام کارش آن را دید و اصلا به دنبال این چیزها نبوده و نیست. او اول فکر کرده بدل است و می خواست آن را بیرون بیندازد که وقتی به خانه شان برد و همسرش که خانه دار است آن را دید بعد از 4 ، 3 روز خانم او به جنس این فلز شک کرد و حتی با آهنربا روی آن تست انجام داد که وقتی دید به آهنربا نمی چسبد آن را نزد طلافروشی بردند و طلافروش به آنها گفت که این جنس قیمتی است. اینگونه بود که آنها تصمیم گرفتند این قطعه طلا را به صاحبش برگردانند.

وقتی از این راننده درستکار اتوبوس پرسیدم که حالا اگر صاحب آن پیدا نشود چه می کنید؟ پاسخ داد که قصد داریم به فردی که سرپرست ندارد و حداقل 2 فرزند دارد آن را بدهیم.

آقای فصیحی درباره اینکه در دوران استراحت و فراغت کاری چه می کند؟ گفت که با خانواده وقت می گذراند و با آنها به بیرون می رود و تفریح می کنند.

از این آقای راننده پرسیدم که چه آرزویی دارد؟ و جواب داد: امیدوارم خانواده ام و مردم کشورم همیشه سلامت باشند.

ما هم برای آقای غلام فصیحی و خانواده محترم شان آرزوی سلامت و شادکامی داریم و امیدواریم که صاحب این طلا به زودی پیدا شود.